กลอน ๑ หมายถึง [กฺลอน] น. ไม้ขัดประตูหน้าต่าง, ดาล, เครื่องสลักประตูหน้าต่าง;ไม้ที่พาดบนแปสําหรับวางเครื่องมุงหลังคาจากเป็นต้น.
[กฺลอน] น. คําประพันธ์ซึ่งแต่เดิมเรียกคําเรียงที่มีสัมผัสทั่วไป จะเป็นโคลง ฉันท์ กาพย์ หรือร่ายก็ตาม เช่นในคำว่า ชุมนุมตํารากลอน, ครั้นเรียกเฉพาะคําประพันธ์เฉพาะอย่างเป็นโคลง ฉันท์ กาพย์ ร่าย แล้วคําประพันธ์นอกนี้อีกอย่างหนึ่งจึงเรียกว่ากลอน เป็นลํานําสําหรับขับร้องบ้าง คือ บทละคร สักวา เสภา บทดอกสร้อย, เป็นเพลงสําหรับอ่านบ้าง คือ กลอนเพลงยาว หรือ กลอนตลาด.
น. คํากลอนที่ว่าดะไปไม่คํานึงถึงหลักสัมผัส.
น. คํากลอนสามัญ โดยมากเป็นกลอน ๘ เช่น กลอนนิราศนิทานคำกลอน.
น. กลอนเล่าเรื่อง ใช้เป็นบทแสดง วรรคแรกจะต้องขึ้นต้นด้วยเมื่อนั้น บัดนั้น หรือ มาจะกล่าวบทไป.
น. กลอนที่เขียนขึ้นเพื่อแสดงความรักหรือเล่าสู่กันฟัง เป็นต้นขึ้นต้นด้วยวรรครับหรือวรรคที่ ๒ ของบท.
น. คํากลอนที่แต่งอย่างร่าย. (ชุมนุมตํารากลอน).
น. กลอนที่ผูกและกล่าวขึ้นในปัจจุบันโดยไม่ได้คิดมาก่อน,โดยปริยายหมายความว่า ข้อความที่กล่าวขึ้นในปัจจุบันโดยมิได้เตรียมตัวมาก่อน เช่น พูดกลอนสด.